Aangezien we in Suriname geen holbewoners hebben, zal het vrijwel niemand zijn ontgaan: de filmpjes van een feestende president op een manier als ware corona een vinding van een inventieve schrijver van een lugubere roman. Ach, Suriname is geen Engeland en ook al verontschuldigt Chan zich niet zoals Boris bijna duizend keer deed in zijn land, Partygate wordt het niet. We zijn al zo gewend geworden aan het verkeerde voorbeeld, dat de beelden niemand verrasten. De reacties op sociale media waren meer van gelatenheid dan verontwaardiging. Van een volk dat heeft opgegeven hoop te hebben op leiderschap.
Als vazal zijn plaats kennende zal de minister van JusPol niet de ressortcommandant oproepen zich te verweren over het gebrek aan optreden zoals in het geval Bordo te Moengo. Die laatste werd trouwens preventief opgeroepen door de wetsdienders om te praten over “een zekere zaak” en besloot zijn jaardag te versoberen nadat hij voor vrijdag gelijke plannen had als het staatshoofd. Je kan wel een grotere mond hebben Bordo, maar staatshoofd ben je niet. En moet je met lede ogen hebben toegekeken hoe de pres het treintje voorging, zich een pad banend door de feestruimte, en zich van geen zorgen bewust.
Terwijl het volk meer dan zorg heeft aan de hand over hand toenemende en verruwende criminaliteit. En je hoefde geen helderziende te zijn om de voorspelling te doen die ik kort terug maakte dat een wapenwedloop tussen burgers en gespuis gaat leiden tot excessen. Toen ging het om de burger die twee werkschuwe lieden neerknalde, nu een winkelier die meende hetzelfde te doen, maar zelf lood incasseerde. Operatie “Veilig Suriname” schijnt voorbij te gaan aan zowel burgers als geboefte. Precies zoals het CDS nog een antwoord moet formuleren over vragen van SR Herald over het feestende staatshoofd, schijnt de JusPol-minister nog steeds met een mond vol tanden toe te kijken hoe het geboefte regeert.
Wat de feestende autoriteiten, de president letterlijk en figuurlijk voorop, eindelijk moeten begrijpen is dat enige ingetogenheid op zijn plaats is. Niet alleen vanwege de voorbeeldfunctie in verband met corona, maar ook omdat de burgers dagelijks lijden onder de toegenomen kosten voor levensonderhoud. Een beetje medeleven zou wonderen doen. Het schijnt echter dat we met Chan teruggeworpen zijn in een feodaal systeem, waarbij het uitgemergeld voetvolk kwijlend de bacchanalen van de adel mag aanschouwen. Op een andere manier valt het gedrag van onze machthebbers helaas niet te beschrijven.
Bij de woorden ‘Chan en treintje’ had de kiezer ergens in 2020 ongetwijfeld het idee gekregen van een doelbewuste Chan die met de ministers aan boord het traject van vijf jaar met vaste koers had afgemaakt. Ondertussen weten we wel beter. Op het macro economische na is het beleid verworden tot een zoektocht waarbij de connectie met het volk totaal verloren is gegaan. Erger nog, ook intern schijnen steeds meer schroeven los te zitten. Met als gevolg dat steeds meer inzittenden vervroegd uitstappen. Het lijkt een kwestie van tijd voordat een van de wagons zelfs losgekoppeld wordt. Wanneer Chan de beelden van zijn feest enkele dagen verder goed terugkijkt, zal misschien de symboliek van zijn treintje tot hem doordringen. Dat van een gammel geworden gevaarte dat niet eens door externe krachten, maar meer nog door intern mankement van de rails dreigt te vliegen.
