COLUMN: 45
21/11/2020 14:00
-
Ganga
Vijfenveertig jaar is niet neks. Voor een mens dan. Als land ben je dan net in de tienerfase beland. De laatste jaren is er steeds meer onderzoek geweest naar de ontwikkeling van de hersenen. En zo weten we dus dat de hersenen van tieners nog bij lange na niet zijn waar ze moeten zijn. Het deel van de hersenen verantwoordelijk voor vaardigheden zoals plannen, prioriteiten stellen en het beheersen van impulsen is dan nog niet ontwikkeld. Daarom is de kans zoveel groter dat tieners risicovol gedrag vertonen zonder rekening te houden met de mogelijke resultaten van hun beslissingen.
Plannen, prioriteiten stellen en het beheersen van impulsen,
oftewel doordacht handelen. Zijn dat nu net niet die dingen waar we
als land zo grandioos in blijven falen? En als ik zeg land, dan
bedoel ik opeenvolgende regeringen, die gezicht en richting geven
aan een land. Plannen, prioriteiten stellen en doordacht kiezen-
dat zijn dingen waar we ook als burgers nog niet al te best in
blijken te zijn. Niet als het gaat om het kiezen van de mensen die
ons mogen leiden, maar veel van ons hebben er ook moeite mee in ons
dagelijks leven.
Gelukkig groeien tieners over deze fase heen, en ik blijf
geloven dat ook als land we op een dag volwassener zullen zijn.
Volwassener in de keuzes die we maken, maar vooral in de manier
waarop wij met onze eigen verantwoordelijkheid omgaan als burger.
Het lijkt alsof er elke dag een aanslag wordt gepleegd op ons
uithoudingsvermogen. Hoe lang kun je het volhouden om moed te
blijven bewaren? Of geloof te blijven houden, als je regering na
regering krijgt die in alternatieve realiteiten lijken te leven?
Die zelfs eigen woordenboeken hebben, waarin bijvoorbeeld het woord
bezuinigen plots betekent dat je je schuld niet betaalt.
Als je niet oppast gooi je de handschoen in de ring, kruip je in
je schulp en denkt: het zal me een worst wezen, ik ga me alleen nog
met mijn eigen ding bemoeien, huisje-tuintje-kindje. Maar juist
door dat kindje, en dus de toekomst van ons land, en die kinderen
kunnen we dat niet als burgers. We moeten doorgaan, doordouwen,
door blijven aangeven als zaken niet goed gaan, maar vooral ook
zelf de handen uit de mouwen steken en die hersenen laten werken.
Zelf nadenken en niet voor je laten nadenken door leiders en de
partij.
En dat soort burgers zijn er genoeg. Deze week zaten we
bijvoorbeeld urenlang met een behoorlijk grote groep mensen ons te
verdiepen in het belang van decentralisatie voor de ontwikkeling
van Suriname, en voor een betere beleving van democratie. Gewoon
zoveel mensen die hun vrije tijd besteedden aan het nadenken over
dit land, zonder enig ander motief dan om te zoeken naar manieren
om het beter te maken.
Een ander voorbeeld is een Facebook-groep van
vrouwelijke ondernemers, opgestart door drie jonge vrouwen, die
gewoon zonder enige aansporing, een platform maakten voor
onderneemsters om ze een podium te geven, ervaringen uit te
wisselen, elkaar te helpen, en afzet te vergroten. De verhalen van
de onderneemsters zijn toonbeelden van doorzettingsvermogen, van
creativiteit, en trots.
Te midden van alle tumult en wanhoop van dezer dagen nodig ik u
daarom uit om u heen te kijken, indien u daar nog toe in staat
bent, als het water u nog niet aan de lippen staat. Voor onze 45ste
jaardag, zoek naar de schoonheid om je heen. Zoek de solidariteit,
herken het. Zoek de onafhankelijken van geest, en laat je
besmetten. Zoek de pioniers die paden banen weg van business as
usual en laat je inspireren. Verklaar jezelf onafhankelijk van de
partijpolitiek, van de kortzichtigheid van politieke leiders,
huidige en gewezen, van fatalisme en cynisme. En besef: wij burgers
zijn dit land, wij maken dit land, en wij bepalen dus ook de
toekomst.
gangadwt@gmail.com
