COMMENTAAR: Doemscenario goudsector
31/10/2020 12:00
WE ZITTEN IN Suriname voor de zoveelste keer in een spagaat. We hebben een prachtige natuur, maar de politieke wil noch de noodzakelijke sterke instituten om het zo te houden. Daar is het Brownsberg Natuurpark een heel goed voorbeeld van.
Het is één van de meest favoriete bestemmingen van
natuurliefhebberS in binnen- en buitenland. Eén van de weinige
plekken zo dichtbij Paramaribo waar er ook watervallen te bezoeken
zijn. Toch wordt al jaren gemijnd naar goud in dit natuurgebied.
Vele regeringen zijn gekomen en gegaan, maar aan deze situatie is
weinig veranderd. Integendeel, het is zo erg geworden dat het
metaal kwik waarmee naar goud werd gemijnd nu concurrentie krijgt
van het veel dodelijkere Jin Chang, dat eigenschappen van cyanide
bezit.
In 2011 werd als werkarm van het ministerie van Natuurlijke
Hulpbronnen de commissie Ordening Goudsector (OGS) ingesteld. Die
commissie rapporteerde niet aan NH, maar aan de president. Er is
veel geld gestopt in de commissie, waar na een paar jaar vrijwel
niets meer van werd gehoord. Alle ministers van NH hebben sinds die
tijd elk afzonderlijk vermeld dat er grote belangen spelen in de
sector. Dus er is enorme politieke wil nodig om deze sector te
ordenen. Of die er nu is, zal nog moeten blijken. Maar gezien het
disrespect van deze coalitie voor de ongeschreven regels, mag daar
ernstig aan worden getwijfeld.
Dat er Chinezen zijn die in staat zijn om in een natuurpark te
gaan mijnen met een op cyanide gelijkende substantie toont
daarenboven aan, dat het systeem - de supply chain -
ook is verziekt. Vanaf het afgeven van de vergunning voor import
tot het verkrijgen van de connecties en benodigdheden om met het
spul te kunnen mijnen tot de verwerking in Paramaribo. Geen enkele
autoriteit schijnt daar vat op te hebben.
Alsof dat niet genoeg is, heeft Suriname een Nationaal Instituut
voor Milieu en Ontwikkeling in Suriname (Nimos) dat letterlijk een
papieren tijger is. Het instituut kan geen enkele reactie geven
over een trend die kennelijk al enige tijd aan de gang is.
Begrijpelijk dat vele inheemse en tribale volkeren geen fan zijn
van dit soort instituten die geld opmaken met het maken van beleid,
terwijl in het veld, waar het werkelijke probleem zit, maar weinig
van hun bestaan te merken valt.
Hierboven, met deze drie elementen is een roadmap geschetst voor
een doemscenario. Eén waarvan we weten dat het er komt, maar waar
niemand een poot uit wil steken om het te voorkomen of te
veranderen. Want zonder politieke wil, zonder effectieve controle
op de supply chain en zonder instituten die moeten waken
voor milieurampen zullen we blijven steken in de fase van
'wenselijkheden' zonder daaraan gekoppeld realisatiedoelen.
Gerelateerde artikelen