COLUMN: Het nieuwe normaal
19/06/2020 14:00
-
PS
Philomena Bijlhout
“Ai boy (tikje tegen mijn bovenarm). Door a heri corona sani (tikje tegen mijn onderarm) mi no e herken sma moro. A san gersi ‘Opsporing Verzocht’ nanga a masker” (tikje op mijn hand). Iedereen in de vertrekhal op de J.A. Pengelluchthaven had een mondkapje om en hield afstand. Deze persoon kwam spontaan dichterbij, omdat wij elkaar al jaren kennen.
Terwijl die tori verder rollebolt, bleef ik steeds tikjes
krijgen als teken van vertrouwen. Het zijn afschuwelijke dilemma's
waar het nieuwe normaal je voor plaatst vanwege corona. Troost je
bijvoorbeeld iemand die spontaan in huilen uitbarst vanwege het
overlijden van een ouder of houd je afstand. Tijdens mijn reis van
Suriname naar Nederland afgelopen zaterdag, kreeg ik een
voorproefje wat het nieuwe normaal kan inhouden.
Op de wegen naar de J.A.P. luchthaven leek het een autovrije
dag. Relaxed, snel en zonder files bereikten wij de luchthaven.
Normaal duurt de rit van Paramaribo Noord naar de hoek
Zwartenhovenbrugstraat en het Molenpad drie kwartier. Vooralsnog
heb ik weinig aan de D.D. Bouterse snelweg om snel de stad uit te
komen, want de file is normaal tot aan de Tout Lui Faut. En hoe
dichter bij de luchthaven, hoe duidelijker het wordt dat covid-19
zich overal naar toe uitbreidt. Rijdend door het district Para,
hebben dorpsbewoners hefbomen geplaatst bij de ingang van de
dorpen. 'Bezoek bedankt' maar ook 'Je vriend is niet welkom' las ik
op enkele borden.
Een tien met een griffel voor de aanpak op onze luchthaven. Voor
de vertrekhal is een groot deel van het terrein afgeschermd met
zwart plastic. Het zijn met name de taxichauffeurs die een
vergunning hebben om te rijden. Zij vertrekken ook meteen weer
terug naar de stad. Er zijn nauwelijks privé voertuigen aanwezig.
De social distance is duidelijk aangegeven op de vloer.
Voor het betreden van de vertrekhal worden handen ontsmet en de
temperatuur opgemeten. Meer dan een mondkapje is verplicht. Niet
eerder heb ik het zo rustig en geordend eraan toe zien gaan op de
luchthaven. Passagiers zijn niet bruya, houden afstand van elkaar,
behalve dan weer die ene kennis die ik tegenkwam. Maar de
werkelijke gevolgen van corona en wat het nieuwe normaal inhoudt,
moest ik nog ervaren.
In het vliegtuig kreeg elke passagier een zak met
versnaperingen, twee flessen water, een blikje cola en een zacht
broodje met kaas. De zakken waren zo neergelegd dat meteen
duidelijk was welke stoelen gereserveerd waren. Na het opstijgen
werd een warme maaltijd zonder drinken uitgedeeld en mocht je het
tijdens de hele vlucht zelf uitzoeken. Cabine personeel deed niets
meer. Je pakte zelf wat je nodig had uit je etenszak. Mondkapjes
bleven tijdens de hele vlucht verplicht om.
Op heel Schiphol zijn markeringen aangebracht voor anderhalve
meter afstand. Zelfs bij de bagageband. Naast elkaar zitten op
stoelen is niet mogelijk. Ik vroeg mij af of er nu ook minder
drugssmokkelaars zijn. In India en China zijn vervuilde rivieren na
jaren eindelijk weer schoon door de lockdown en afname van hun
economische activiteit. Hebben de bolletjesslikkers nu ook een
rustige tijd?
De confrontatie met het nieuwe normaal ging verder. Geliefden in
de aankomsthal hadden zichtbaar twijfels of ze nou wel of niet een
brasa konden geven. Het nieuwe normaal heeft zich hier al
heel duidelijk gevestigd, want in alles is de afstand zichtbaar. In
het openbaar vervoer hebben mensen verplicht gezichtsbedekking.
Niet zo lang geleden leidde dit in Europa tot heftige confrontaties
en meer haat tegen moslims. Nu doen we het allemaal. Winkelstraten
zijn opvallend stil. Bijna iedereen werkt thuis en bestelt alles
online. Ik voel mij onbehaaglijk bij zoveel afstandelijkheid en
hoop dat wat Suriname betreft dit niet het nieuwe normaal zal
zijn.
bijlhoutdwt@hotmail.com
Gerelateerde artikelen