COLUMN: Moederterreur
04/02/2019 14:00
-
Von Zeggen
Giwani Zeggen
Je zit ’s morgens in de auto, klaar om richting werk te rijden met je gezin, wanneer je een WhatsApp-bericht krijgt van je ex en de moeder van jouw eerste kind. In eerste instantie denk je aan een berichtje om af te stemmen over de muziekles van jullie dochter, later die middag. Dan doe je het berichtje open en leest: “Goedemorgen, we zijn vanmorgen in Nederland aangekomen. Ze maakt het goed. Je mag haar altijd bellen en zij zal jullie ook bellen. Sorry dat het zo moest gaan, maar het komt goed.”
Het lijkt een scène uit een horrorfilm. Helaas is dit geen film.
Dit is de keiharde realiteit waar twee Surinaamse vaders de
voorbije week mee werden geconfronteerd. Zonder overleg en zonder
de gelegenheid om afscheid te kunnen nemen van hun dochter, nam de
moeder haar mee. En hoewel ik het juridisch waarschijnlijk aan het
verkeerde eind heb, dat interesseert mij even geen ene mallemoer,
voor mij is dit kinderontvoering. Een schending van het recht van
een vader om vader te zijn. Maar ook een schending van het recht
van het kind op een vader.
Ik hoor u al denken: "Ja, maar misschien zijn het slechte mannen
en vaders en ze zal wel een reden hebben." Toevallig ben ik op de
hoogte van beide situaties. Goede vaders voor hun dochter! Die meer
zijn dan slechts een ATM-machine waar de moeder eens per maand een
beroep op kan doen. Mannen die ervan doordrongen zijn dat hun taak
meer is dan bellen op verjaardagen voor een felicitatie, of aan het
einde van weer een schooljaar om te vragen naar het resultaat.
Mannen die weten dat vader-zijn meer is dan na de geboorte bij CBB
een handtekening te plaatsen onder de erkenningsdocumenten.
Dit is slechts één voorbeeld van hoe mannen in Suriname, die het
vaderschap serieus nemen, tekort worden gedaan. Omdat de Surinaamse
samenleving en de Surinaamse wetgeving er per definitie van uitgaan
dat alle mannen honden zijn, zoals ik tegenwoordig bijna dagelijks
op Facebook kan lezen en in mijn jeugd vaker hoorde.
Mannen die niet getrouwd zijn, worden door de Surinaamse wetgeving
overgeleverd aan de grillen van de moeder. En zoals wij allemaal
weten zijn er ook moeders bij wie een draadje loszit. Die prat gaan
op de stomme volksonwijsheid dat een kind hun eigendom is. Dat zij
kunnen doen en laten, terwijl de vaders met lede ogen moeten
toekijken.
Er zijn legio verhalen van vrouwen die weigeren hun kind te
laten erkennen door de vader. Mannen, een tip: neem een advocaat in
de arm en stap naar de rechter. Als je een goede vader bent, succes
verzekerd. De verhalen van moeders die, nadat de relatie is
stukgelopen, de vader pesten met het kind zijn ons allen bekend. Zo
ook de verhalen over Bufaz. En of ze waar zijn of niet, ik heb nog
geen enkele man ontmoet die het gevoel heeft bij Bufaz een
eerlijke, objectieve behandeling te hebben gekregen. Tijd dus dat
ze daar iets doen aan hun dienstverlening en het belang van het
kind, dat beide ouders nodig heeft, vooropstellen.
Ook De Nationale Assemblee heeft een taak! Om per direct wetten
te maken om kinderontvoering te voorkomen. Zodat
vliegmaatschappijen ouders die alleen met een kind reizen en geen
toestemmingsbrief van de andere ouder hebben, moeten weigeren.
Waardoor alle ambtenaren bij grensovergangen hier standaard op
letten bij ouders met reizende minderjarige kinderen. En afspraken
maken met andere landen, om ouders die dit toch doen, per direct te
laten terugsturen. Maar meer nog ervoor te zorgen dat ouders een
gelijke positie hebben, en de achtergestelde positie van de vader
wordt gecorrigeerd.
Wij hebben het dagelijks over vrouwenrechten en
gendergelijkheid, maar what about oudergelijkheid? De
gevolgen van de huidige ongelijkheid kent vele uitwassen. Ik hoef
deze hier niet te noemen. Feit is dat er een einde moet komen aan
de situatie waarbij vaders zijn overgeleverd aan de terreur van de
moeder!
giwani@hotmail.com
Gerelateerde artikelen